"Pokój" Emma Donoghue

Są takie książki które poruszają do głębi. Które jeszcze długo po przeczytaniu zostawiają ślad w pamięci. To książki które rozbijają emocjonalnie, rozdzierają duszę i zmieniają nas samych. Dla mnie jedną z takich powieści jest „Pokój” Emmy Donoghue.

Dla pięcioletniego Jacka Pokój jest całym światem. To tu się urodził, to tu dorasta, bawi się i uczy ze swoją Mamą. Nie zna innego miejsca, niż cztery ściany Pokoju, który stał się dla niego domem i całym światem. Inaczej jest z jego Mamą, dla której Pokój stał się więzieniem. Przed siedmiu laty została porwana i zamknięta w tym pomieszczeniu. Co noc Mama układa małego Jacka do snu bezpiecznie w szafie na wypadek, gdyby przyszedł Stary Nick. Dzięki ogromnej matczynej miłości i pomysłowości udało jej się stworzyć dla synka namiastkę normalności. Dziecko jednak dorasta i zadaje coraz więcej pytań. Kobieta zdaje sobie sprawę, że wkrótce Pokój stanie się dla niego niewystarczający. Czy istnieje jakiś sposób by się uwolnić i uciec z Pokoju? A jeśli tak, to jaki?

Książka Emmy Donoghue od samego początku zrobiła na mnie niesamowite wrażenie. Gdy tylko zaczęłam czytać, wiedziałam, że będzie to strzał w dziesiątkę. Pierwszym ważnym aspektem książki jest to, że została napisana w dość nietypowy sposób. Narratorem jest pięcioletni Jack. Wydarzenia obserwujemy z jego perspektywy, a język jakim posłużyła się autorka, to dosłownie język dziecka! Jestem pod ogromnym wrażeniem tak mistrzowskiej, pomysłowej, a przede wszystkim perfekcyjnej narracji. Domyślam się, że nie było łatwo wcielić się w pięcioletnie dziecko i w całości napisać książkę jego oczami i słowami. To sprawia, że powieść staje się jeszcze bardziej poruszająca i wyjątkowa. Wstrząsa do głębi, a spostrzeżenia małego Jacka w niektórych momentach, aż zwalają z nóg i to dosłownie. Nie da się tej książki czytać i nie uronić ani jednej łzy. Ja wylałam całe morze łez i nawet teraz pisząc te słowa, czuję emocje które się we mnie kłębią. „Pokój” rozbił mnie na kawałki, całkowicie sponiewierał i rozerwał moją duszę na pół. To piękna, emocjonalna i niezwykle wzruszająca opowieść, która poruszy nie jedno serce.

Historia zawarta w książce uderza i szokuje. Aż się nie chce wierzyć, że na świecie żyją tacy psychopaci, którzy porywają innych i zamykają ich wbrew swojej woli w miejscu z którego nie ma ucieczki. Ofiara zdana jest na łaskę oprawcy, a to co przeżywa jest wręcz niewyobrażalne. Mama Jacka została zamknięta w Pokoju przed siedmioma laty, a po dwóch latach urodziła Jacka, który od tamtego czasu mieszka razem z nią w zamknięciu. Dziecko nie ma pojęcia o tym jak wygląda świat na zewnątrz. Zna go tylko z opowiadań Mamy, która choć bardzo stara się, to jednak nie jest w stanie poprzez słowa ukazać mu tego jak wygląda życie poza Pokojem. Dla Jacka od urodzenia Pokój stanowił dom. Był dla niego namiastką bezpieczeństwa i stałości. Dla jego Mamy, były to jednak katusze. I choć po pewnym czasie przyzwyczaiła się do życia w zamknięciu, nie mogła pogodzić się z zaistniałą sytuacją. Każdego dnia obmyślała plan ucieczki i na wszelkie możliwe sposoby kombinowała jak wydostać się z tego przeklętego miejsca. Nie można zapomnieć o Starym Nicku, który odwiedzał Pokój, brał to co w jego mniemaniu mu się należało i odchodził. Kobieta z obawy o bezpieczeństwo Jacka, zamykała go w szafie i robiła wszystko, by jej oprawca nigdy nie tknął dziecka.

„(…) życie jest do niczego, jeśli się nie ma kogo kochać.”

„Pokój” to przede wszystkim niezwykle poruszająca opowieść o potędze matczynej miłości, determinacji i sile przetrwania. To właśnie miłość do dziecka pozwoliła więzionej kobiecie przetrwać. Wiedziała, że musi być silna i zrobić wszystko by mogli powrócić do normalności. Wielokrotnie było mi ich żal, czułam rozdzierający ból, który towarzyszył bohaterce. Nie zgadzałam się z tym przez co muszą przechodzić, jak wiele muszą wycierpieć i doświadczyć. I choć mały Jack w większości nie był świadomy ogromu i dramatyczności sytuacji w jakiej się znalazł, to jednak najbardziej uderzająca była tutaj jego dziecięca naiwność i ufność. To nieświadome godzenie się na życie w takich warunkach. Bo w końcu na ile może być świadomy pięciolatek, zwłaszcza, jeśli od zawsze żyje zamknięty w czterech ścianach...

Wciąż właściwie nie mogę otrząsnąć się po tej lekturze. Wywołała we mnie tak wiele uczuć, że nawet nie sposób tego opisać. Książka potrafi wzruszyć, przerazić, wstrząsnąć, a nawet rozbawić. Wszystkie emocje się ze sobą przeplatają i nie opuszczają aż do ostatniej strony. Akcja jest niezwykle płynna, a język, jak już wspominałam wyżej, po prostu mistrzowski. Przez cały czas wyczuwalne jest napięcie i świadomość tego co nieuniknione. Kwestią domyślną jest w jakim kierunku zmierza ta historia i właśnie to jest tak przerażające, bo im bliżej tego kulminacyjnego momentu, tym czytelnik odczuwa większy stres i niepokój. To sprawia, że książkę czyta się niesamowicie szybko, a nadmiar wrażeń potęguje odczucia. Nie można zapomnieć o perfekcyjnie wykreowanych bohaterach, a zwłaszcza pięcioletnim Jacku i jego mamie. Sposób w jaki autorka ukazała ich portrety psychologiczne, bez dwóch zdań zasługuje na uznanie. Czytelnik ma szansę zagłębić się w dziecięcą psychikę i spojrzeć na otaczający go świat jago oczami.

„Pokój” to rewelacyjna książka. Wyjątkowa pod każdym względem. Poruszająca najczulsze struny wrażliwości i rozdzierająca serce na milion kawałków. Genialnie napisana, doskonale przedstawiona i prawdziwie ujmująca. Książka Emmy Donoghue to niesamowicie refleksyjna, wstrząsająca i rozczulająca lektura, która na długo pozostanie w Waszych sercach. Jeśli macie jeszcze jakieś wątpliwości, to szybko się ich pozbądźcie. Tę książkę po prostu trzeba przeczytać! Gorąco polecam!

Autor: Emma Donoghue

Tytuł: Pokój

Tytuł oryginału: Room

Wydawnictwo: Sonia Draga

Data wydania: 27 stycznia 2016

Liczba stron: 409

Gatunek: literatura obyczajowa/psychologiczna

MOJA OCENA: 10/10

Książkę do recenzji przekazała księgarnia TaniaKsiążka.pl, za co bardzo dziękuję